Dè fò al tira ‘l vènt, l’aria lè mia bèla

in del cèl turchì i stèle i sbarbèla.

La faméa la sé sera ‘n dela stala al coldì

cociada ‘n del fenér e ‘n dela paia co i s-cétì,

töcc ‘ntùren a la nóna per fas cöntà sö

i storie ègie d’ü mónd che l’gh’è piö.

I ache técade a la treìs i rümia ‘nsonghéte,

ol ciàr dela löcèrna al disegna sül mur figüre stréghete

di fomne ch’ingógia, de òm chi dùla

pensando al tépche ‘l se sniùla.

Intat che töcc i parla de mestér del domà,

La nóna del Nedal la comincia a parlà:

“Ol Nedal l’è la festa piö bèla

e la pórta a töcc la lieta noèla.

I Angèi e la stèla

i à guidàt S.Giosep e la Madona a öna stala

per fà nàs ol Bambì in dè paia.

L’asèn ol bö e i pastùr

i à scoldat ol Bambì col so calùr.

Per faga capì a la zét

dè ulìs piö bé e de és piö contéc.

De fò al comincia a fiocà e ‘l föma i camì

l’è l’ura che töcc i s’è mete a dormì

La nóna la smorsa la löcerna,

e póc a póc la sé ‘ndormènta,

i sò öcc i sé bagna per chel s-cetì

mórt tance agn fa a mò picinì.

la stòria l’era bèla, ma piö triste la fì.

Amadio